αναμονή

Η αίθουσα ήταν μικρή αλλά καλά φωτισμένη

από τις λάμπες φθορίου που υπήρχαν στο ταβάνι.

Οι τοίχοι λευκοί και καθαροί.

Υπήρχε και μιά στενή τζαμόπορτα που οδηγούσε, αφού είχες κατέβει τη τσιμεντένια σκάλα,

σε μιά αμμουδερή και τη θάλασσα.

Τη τζαμόπορτα την ανακάλυψα αργότερα, την ώρα της αναμονής, όταν ένα φρέσκο και

δροσερό αεράκι με πήρε στο πρόσωπο.

Αφού πήρα την άδεια να σηκωθώ από την "καρέκλα μου" , άνοιξα τα σκρατς από τους καρπούς μου και ακολούθησα το αεράκι που με κατέβασε στη θάλασσα.

Μου είχαν εμπιστοσύνη.. ήταν σίγουροι ότι δεν θα το σκάσω..

Οπως κ έγινε, ξαναγύρισα στην αίθουσα..

Οι αρχές αυτής της μικρής παραθαλάσσιας πόλης, έτσι έδειχνε να ήταν,

με είχαν καταδικάσει σε θάνατο στην ηλεκτρική καρέκλα γιατί έπασχα, λέει, από καρκίνο.

Παρ όλο που η απόφαση είχε ήδη βγει, ο "εκτελεστής" περίμενε το τελικό προχώρα για να

ενεργοποιήσει το σύστημα.

Αργούσε όμως αυτό..

Ξανακάθισα στην καρέκλα μου περιμένοντας και γω, όπως και κάποιοι άλλοι

την τελική ειδοποίηση..

Η ατμόσφαιρα γενικά δεν ήταν βαριά.

Κάποιοι κάθονταν σε καρέκλες και κάποιοι άλλοι ήταν όρθιοι συζητώντας.

Φορούσα λέει, λευκό φόρεμα.. σαν νυφικό, ας πούμε..

Ηταν και ο συντροφός μου εκεί.. φορούσε μαύρο κοστούμι και λευκό πουκάμισο

Ηταν και ένας φωτογράφος.. που τον καθοδηγούσε

πώς και πού να σταθεί κοντά μου για να βγάλει φωτογραφίες..

Κάποιες στιγμές με έπαιρναν τα κλάματα αλλά

έλεγα στον εαυτό μου.. "εσύ δεν είσαι που μέχρι χτες ήθελες να φύγεις..

εεε.. λοιπόν μη κλαίς τώρα.."

Το μόνο που πραγματικά ευχόμουν ήταν

ν αργήσει η κόρη μου στη δουλειά της για να μην

προλάβει την εκτελεσή μου..

Οταν άνοιξα τα μάτια μου το πρωί

η τελική ειδοποίηση δεν είχε έρθει ακόμα.

Και δεν είχα καμία αίσθηση ότι αυτό το όνειρο

ήταν εφιάλτης..

αυτά για σήμερα..